معرفی

وقتی صحبت از پول می شود ، همیشه خطر وجود دارد. هر سرمایه گذاری می تواند ضرر داشته باشد ، در حالی که یک موقعیت فقط پول نقد باعث می شود ارزش از طریق تورم به آرامی از بین برود. در حالی که ریسک قابل حذف نیست ، می توان آن را تنظیم کرد تا با اهداف خاص سرمایه گذاری یک فرد همسو شود.

تخصیص و تنوع دارایی مفاهیمی هستند که در تعیین این پارامترهای خطر نقشی اساسی دارند. حتی اگر تازه وارد سرمایه گذاری نشدید ، احتمالاً با اصول پشت سر آنها آشنا هستید زیرا این اصول هزاران سال است که وجود دارند. 

در این مقاله مروری بر آنچه که هستند و نحوه ارتباط آنها با استراتژی های مدرن مدیریت پول ارائه می شود.

تخصیص و تنوع دارایی چیست؟

اصطلاحات تخصیص و تنوع دارایی اغلب به جای یکدیگر استفاده می شوند. با این حال ، آنها ممکن است به جنبه های کمی متفاوت مدیریت ریسک اشاره داشته باشند. 

تخصیص دارایی ممکن است برای توصیف استراتژی مدیریت پول استفاده شود که به طور کلی نحوه توزیع سرمایه بین طبقات دارایی در پرتفوی سرمایه گذاری را مشخص می کند. از سوی دیگر ، تنوع بخشی ممکن است تخصیص سرمایه در آن کلاسهای دارایی را توصیف کند. 

هدف اصلی این استراتژی ها به حداکثر رساندن بازده مورد انتظار در حالی که به حداقل رساندن خطر بالقوه است . به طور معمول ، این شامل تعیین افق زمانی سرمایه گذاری سرمایه گذار ، تحمل ریسک و گاهی اوقات در نظر گرفتن شرایط اقتصادی گسترده تر است. 

به عبارت ساده ، ایده اصلی در پشت استراتژی های تخصیص دارایی و تنوع بخشی به این است که همه تخم های خود را در یک سبد قرار ندهید. ترکیب کلاسهای دارایی و داراییهایی که با هم همبستگی ندارند ، موثرترین راه برای ایجاد یک سبد متعادل است.

آنچه این دو استراتژی را به صورت ترکیبی قدرتمند می کند این است که ریسک نه تنها بین طبقات مختلف دارایی توزیع می شود بلکه در آن گروه های دارایی نیز توزیع می شود. 

حتی برخی از کارشناسان مالی بر این باورند که تعیین استراتژی تخصیص دارایی ممکن است مهمتر از انتخاب خود سرمایه گذاری های فردی باشد. 

نظریه نمونه کارها مدرن

نظریه نمونه کارها مدرن (MPT) چارچوبی است که این اصول را از طریق یک مدل ریاضی رسمیت می بخشد. این مقاله در مقاله ای توسط هری مارکوویتز در سال 1952 منتشر شد ، که بعداً برای آن جایزه نوبل اقتصاد را دریافت کرد.

دسته های اصلی دارایی به طور متفاوتی حرکت می کنند. شرایط بازار باعث می شود که یک کلاس خاص دارایی عملکرد خوبی داشته باشد ، ممکن است کلاس دارایی دیگری عملکرد ضعیفی داشته باشد. فرض اصلی این است که اگر یک کلاس دارایی عملکرد کمتری داشته باشد ، می توان ضررها را توسط کلاس دارایی دیگری که عملکرد خوبی دارد ، متعادل کرد.  

MPT فرض می کند که با ترکیب دارایی های کلاس های دارایی غیر همبسته ، می توان نوسانات پرتفوی را کاهش داد. این امر همچنین باید عملکرد تعدیل شده توسط ریسک را افزایش دهد ، به این معنی که نمونه کارهایی با همان میزان ریسک بازده بهتری دارند. همچنین فرض می شود که اگر دو پورتفولیو بازدهی یکسان ارائه دهند ، هر سرمایه گذار منطقی پرتفوی را با ریسک کمتری ترجیح می دهد. 

به بیان ساده ، MPT اظهار می دارد که ترکیب دارایی ها در یک نمونه کارها که با هم ارتباط ندارند ، کارآمدترین است.

انواع کلاس های دارایی و استراتژی های تخصیص

در یک چارچوب اختصاصی دارایی ، کلاسهای دارایی را می توان به روش زیر دسته بندی کرد: 

دارایی های سنتی – سهام ، اوراق قرضه و پول نقد. 

دارایی های جایگزین – املاک و مستغلات ، کالاها ، مشتقات ، محصولات بیمه ، سهام خصوصی و البته مجموعه های رمزنگاری.

به طور کلی ، دو نوع عمده از استراتژی های تخصیص دارایی وجود دارد ، هر دو با استفاده از فرضیات ذکر شده در MPT: تخصیص استراتژیک دارایی و تخصیص دارایی تاکتیکی. 

تخصیص دارایی استراتژیک یک رویکرد سنتی در نظر گرفته می شود که بیشتر مناسب یک سبک سرمایه گذاری منفعل است. اوراق بهادار مبتنی بر این استراتژی فقط در صورت تعویض تخصیص های مورد نظر براساس تغییر در افق زمانی یا مشخصات ریسک سرمایه گذار ، متعادل می شوند. 

تخصیص دارایی تاکتیکی برای سبک های فعال تر سرمایه گذاری مناسب تر است. به سرمایه گذاران این امکان را می دهد تا نمونه کارهای خود را روی دارایی هایی که عملکرد بهتری در بازار دارند متمرکز کنند. این فرض را می گیرد که اگر بخشی از بازار عملکرد بهتری داشته باشد ، ممکن است به مدت طولانی تری از عملکرد خود بهتر باشد. از آنجا که به همان اندازه بر اساس اصول ذکر شده در MPT استوار است ، تا حدودی تنوع را نیز امکان پذیر می سازد.

شایان ذکر است که دارایی ها برای تأثیرگذاری متنوع لازم نیست کاملاً بی همبستگی یا همبستگی معکوس داشته باشند. فقط نیاز دارد که کاملاً با هم همبستگی نداشته باشند. 

استفاده از تخصیص و تنوع دارایی به یک نمونه کارها

بیایید این نمونه ها را از طریق نمونه کارها در نظر بگیریم. یک استراتژی تخصیص دارایی ممکن است تعیین کند که نمونه کارها باید بین کلاسهای مختلف دارایی تخصیص زیر داشته باشد:

40٪ در سهام سرمایه گذاری کردند

30٪ اوراق قرضه

20٪ در رمزگذاریها

10٪ به صورت نقدی 

یک استراتژی متنوع سازی ممکن است که از بین 20٪ سرمایه گذاری شده در مجموعه های رمزنگاری را تعیین کند: 

70 درصد باید به بیت کوین اختصاص یابد

15٪ به کلاه بزرگ

10٪ به سقف متوسط

5٪ به کلاه کوچک

پس از تخصیص تخصیص ها ، ممکن است عملکرد نمونه کارها به طور منظم کنترل و بررسی شود. اگر تخصیص ها تغییر کند ، ممکن است زمان تعادل مجدد باشد – به معنی خرید و فروش دارایی ها برای تنظیم نمونه کارها به نسبت مورد نظر. این به طور کلی شامل فروش بهترین عملکردها و خرید کم عملکرد است. انتخاب دارایی ها البته کاملاً به استراتژی و اهداف سرمایه گذاری فردی بستگی دارد. 

دارایی های رمزپایه از ریسک پذیرترین کلاس های دارایی هستند. این نمونه کارها ممکن است بسیار خطرناک در نظر گرفته شود ، زیرا بخش قابل توجهی به مجموعه های رمزگذاری اختصاص یافته است. یک سرمایه گذار با ریسک پذیری بیشتر ممکن است بخواهد نمونه کارهای بیشتری را به عنوان مثال به اوراق قرضه اختصاص دهد ، یک کلاس دارایی با ریسک بسیار کمتر.

متنوع سازی در مجموعه کارهای ارز دیجیتال

در حالی که اصول موجود در پشت این روش ها باید از نظر تئوری برای مجموعه مجموعه های رمزنگاری اعمال شود ، اما آنها باید با یک دانه نمک استفاده شوند. بازار ارزهای رمزپایه با حرکت قیمت بیت کوین ارتباط زیادی دارد . این کار تنوع بخشی را به یک کار غیرمعقول تبدیل می کند – چگونه می توان سبدی از دارایی های غیر همبسته را از سبد دارایی های بسیار مرتبط ایجاد کرد؟

در بعضی مواقع ، آلت کوین های خاص ممکن است ارتباط کمتری با بیت کوین نشان دهند و معامله گران توجه می توانند از این مزیت استفاده کنند. با این حال ، اینها معمولاً به روشی ادامه نمی یابند که مانند استراتژی های مشابه در بازارهای سنتی بطور مداوم قابل اجرا باشد.  

با این حال می توان این فرض را داشت که پس از بلوغ بازار ، یک رویکرد سیستماتیک تر برای ایجاد تنوع در مجموعه سهام رمزنگاری امکان پذیر است. بدون شک بازار تا آن زمان باید مسیری طولانی را طی کند.

مشکلات مربوط به تخصیص و تنوع سرمایه گذاری  در ارز دیجیتال

اگرچه یک تکنیک غیر قابل انکار قدرتمند است ، اما برخی از استراتژی های تخصیص دارایی ممکن است برای برخی از سرمایه گذاران و اوراق بهادار مناسب نباشد. طراحی یک برنامه بازی می تواند نسبتاً ساده باشد ، اما کلید یک استراتژی خوب برای تخصیص دارایی اجرای آن است. اگر سرمایه گذار نتواند تعصبات خود را کنار بگذارد ، ممکن است اثر بخشی پرتفوی تضعیف شود.
مشکل بالقوه دیگر ناشی از دشواری تخمین میزان تحمل ریسک یک سرمایه گذار از قبل است. هنگامی که نتایج پس از یک دوره مشخص شروع می شود ، سرمایه گذار ممکن است متوجه شود که خطر کمتری (یا حتی بیشتر) می خواهد.

کلام پایانی

تخصیص و تنوع دارایی مفاهیم اساسی مدیریت ریسک است که از هزاران سال پیش وجود داشته است. آنها همچنین یکی از مفاهیم اصلی در پشت استراتژیهای مدرن مدیریت اوراق بهادار هستند. 

هدف اصلی از تدوین استراتژی تخصیص دارایی به حداکثر رساندن بازده مورد انتظار و در عین حال به حداقل رساندن ریسک است. توزیع ریسک بین طبقات دارایی ممکن است کارایی پرتفوی را افزایش دهد.

از آنجا که بازارها با بیت کوین ارتباط زیادی دارند ، استراتژی های تخصیص دارایی باید با احتیاط در اوراق بهادار ارز رمزنگاری اعمال شوند.

نظر و دیدگاه خودتون را در مورد این آموزش آکادمی بایننس از مجله بیت کوین با ما درمیان بگذارید.