به بیان ساده تر ، ارز فیات دارایی قانونی است که ارزش آن را از دولت صادر کننده آن می گیرد نه یک کالا یا کالا. قدرت دولت که ارزش پول فیات را تعیین می کند در این نوع پول مهم است. اکثر کشورهای جهان از سیستم ارز فیات برای خرید کالا و خدمات ، سرمایه گذاری و پس انداز استفاده می کنند. ارز فیات جایگزین استاندارد طلا و دیگر سیستم های مبتنی بر کالا در تعیین ارزش پول قانونی شد.
صعود ارز فیات
پول فیات قرن ها پیش در چین بوجود آمده است. استان سیچوان در قرن یازدهم انتشار پول کاغذی را آغاز کرد. در ابتدا می توان آن را با ابریشم ، طلا یا نقره عوض کرد. اما سرانجام ، کوبلای خان به قدرت رسید و در طول قرن سیزدهم سیستم ارز فیات را ایجاد کرد. مورخان ادعا می کنند که این پول در سقوط امپراتوری مغول نقش داشت و هزینه های زیاد و تورم بیش از حد ریشه سقوط آن بود.
پول فیات نیز در قرن 17 در اروپا مورد استفاده قرار گرفت و توسط اسپانیا ، سوئد و هلند پذیرفته شد. این سیستم در سوئد شکست خورد و دولت در نهایت آن را برای استاندارد نقره کنار گذاشت. طی دو قرن بعدی ، فرانسه جدید در کانادا ، مستعمرات آمریکا و سپس دولت فدرال ایالات متحده نیز پول های فیات را با نتایج مخلوط آزمایش کردند.
در قرن بیستم ، ایالات متحده به استفاده از ارز مبتنی بر کالا به صورت محدود محدود بازگشت. در سال 1933 ، دولت به روش مبادله پول کاغذی با طلا پایان داد. در سال 1972 ، در زمان رئیس جمهور نیکسون ، ایالات متحده استاندارد طلا را به طور کامل کنار گذاشت ، و مرگ آن را در مقیاس بین المللی به پایان رساند و به سیستم ارزی فیات روی آورد. این امر منجر به استفاده از ارز فیات در سراسر جهان شد.
ارز فیات در برابر استاندارد طلا
سیستم استاندارد طلا اجازه تبدیل اسکناس های کاغذی به طلا را می داد. در حقیقت ، تمام پولهای کاغذی با مقدار محدودی طلا که توسط دولت نگهداری می شد ، پشتیبانی می شد. بر اساس یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا ، دولت ها و بانک ها تنها در صورتی می توانند ارز جدیدی را وارد اقتصاد کنند که دارای ارزش مساوی ذخایر طلا باشند. این سیستم توانایی دولت برای ایجاد پول و افزایش ارزش پول آنها را تنها بر اساس عوامل اقتصادی محدود کرد.
از سوی دیگر ، در سیستم ارز فیات ، پول ممکن است به چیز دیگری تبدیل نشود. با پول فیات ، مقامات می توانند مستقیماً بر ارزش پول خود تأثیر بگذارند و آن را با شرایط اقتصادی مرتبط کنند. دولت ها و بانک های مرکزی کشورهایشان کنترل بسیار بیشتری بر سیستم های ارزی دارند. آنها می توانند به وقایع و بحران های مختلف مالی با ابزارهای مختلف مانند ایجاد بانکداری ذخیره ای کسری و اجرای تسهیل کمی پاسخ دهند.
طرفداران استاندارد طلا استدلال می کنند که یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا از ثبات بیشتری برخوردار است زیرا از چیزی استفاده می کند که فیزیکی و ارزشمند است. طرفداران ارز فیات معتقدند که قیمت طلا تقریباً ثابت بوده است. در این زمینه ، ارزش یا ارزش پول مبتنی بر کالا و پول فیات می تواند در نوسان باشد. اما با سیستم ارزی فیات ، دولت انعطاف پذیری بیشتری برای اقدام در مواقع اضطراری اقتصادی دارد.
مزایا و معایب استفاده از ارز فیات
اقتصاددانان و دیگر کارشناسان مالی در حمایت از ارز فیات به اتفاق نظر نیستند. مدافعان و مخالفان مشتاقانه مزایا و معایب این سیستم ارزی را مورد بحث قرار می دهند.
- کمیابی: پول فیات تحت تأثیر کمیابی یک کالای فیزیکی مانند طلا قرار نمی گیرد و محدود نمی شود.
- هزینه: تولید فیات مقرون به صرفه تر از پول مبتنی بر کالا است.
- واکنش پذیری: ارز فیات به دولتها و بانکهای مرکزی آنها انعطاف پذیری برای رسیدگی به بحرانهای اقتصادی را می دهد.
- تجارت بین الملل: ارز فیات در کشورهای مختلف جهان مورد استفاده قرار می گیرد و آن را به ارز قابل قبولی برای تجارت بین المللی تبدیل می کند.
- راحتی: برخلاف طلا ، پول فیات متکی به ذخایر فیزیکی نیست که نیاز به ذخیره ، حفاظت ، نظارت و سایر تقاضاهای پرهزینه دارد.
- بدون ارزش ذاتی: ارز فیات هیچ ارزش ذاتی ندارد. این به دولت ها اجازه می دهد از هیچ چیزی پول ایجاد کنند ، که می تواند منجر به تورم شدید و فروپاشی سیستم اقتصادی آنها شود.
- از نظر تاریخی خطرناک: از لحاظ تاریخی ، پیاده سازی سیستم های ارز فیات به طور معمول منجر به سقوط مالی شده است ، که نشان می دهد این سیستم ها برخی از خطرات را به همراه دارند.
ارز فیات در برابر ارز رمزنگاری شده
ارز فیات و ارز رمزنگاری شده دارای مشترکات کمی هستند زیرا هیچ یک از آنها از یک کالای فیزیکی پشتیبانی نمی کنند – اما اینجا شباهت به پایان می رسد. در حالی که پول فیات توسط دولت ها و بانک های مرکزی کنترل می شود ، ارزهای رمزنگاری شده عمدتا غیر متمرکز هستند ، که عمدتا به دلیل دفتر کل دیجیتالی توزیع شده به نام Blockchain است .
تفاوت قابل توجه دیگر بین این دو سیستم ارزی نحوه تولید هر یک از این اشکال پول است. بیت کوین ، مانند اکثر ارزهای رمزنگاری شده ، عرضه کنترل شده و محدودی دارد. در مقابل ، بانک ها می توانند از هیچ چیزی ، با توجه به نیازهای اقتصادی یک کشور ، پول غنی ایجاد کنند.
ارزهای رمزنگاری شده به عنوان یک نوع دیجیتال پول ، هیچ گونه مشابه فیزیکی ندارند و بدون مرز هستند ، و این امر باعث محدودیت کمتر برای معاملات در سراسر جهان می شود. علاوه بر این ، معاملات برگشت ناپذیر هستند و ماهیت ارزهای رمزنگاری شده در مقایسه با سیستم فیات ، ردیابی را بسیار دشوارتر می کند.
نکته قابل توجه این است که بازار ارزهای رمزنگاری شده بسیار کوچکتر و در نتیجه بسیار بی ثبات تر از بازارهای سنتی است. این احتمالاً یکی از دلایلی است که ارزهای رمزنگاری شده هنوز به طور جهانی پذیرفته نشده اند ، اما با رشد و بلوغ اقتصاد رمزنگاری ، احتمالاً نوسانات کاهش می یابد.
کلام پایانی
آینده هر دو نوع پول به هیچ وجه قطعی نیست. در حالی که ارزهای رمزنگاری شده هنوز راه درازی در پیش دارند و مطمئناً با چالش های بیشتری روبرو خواهند شد ، تاریخچه پول فیات آسیب پذیری این نوع پول را نشان می دهد. این دلیل بزرگی است که بسیاری از مردم در حال بررسی امکان حرکت به سمت یک سیستم رمزنگاری شده برای معاملات مالی خود هستند – حداقل در درصدی.
یکی از ایده های اصلی ایجاد بیت کوین و ارزهای رمزنگاری شده ، کشف شکل جدیدی از پول است که بر اساس یک شبکه توزیع شده همتا به همتا ساخته شده است. به احتمال زیاد بیت کوین نه برای جایگزینی کل سیستم ارز فیات ، بلکه برای ارائه یک شبکه اقتصادی جایگزین ایجاد شده است. با این حال ، مطمئناً این پتانسیل را دارد که یک سیستم مالی بهتر برای یک جامعه بهتر ایجاد کند.
بدون دیدگاه